شهیدان حماسه مقاومت

خرمشهر به دست عراقی‌ها افتاده بود. بچه‌ها تنها بودند. بهنام غصه‌دار بود. او با حسرت و درد می‌‌دید که خانه‌های خرمشهر یکی‌یکی به دست دشمن افتاده و خون مردم بی‌دفاع روی زمین جاری‌ست...

بهنام به بچه‌ها این‌‌گونه سفارش کرده بود: «از بچه‌ها می‌خواهم که نگذارند امام خمینی تنها بماند و خدای ناکرده احساس تنهایی بکند. در هر کاری خدا را فراموش نکنند و به خدا توکل کنند.»

بهنام زیر رگبار گلوله سر رسید. بچه‌ها با عصبانیت داد زدند: «آخر تو این‌جا چه می‌کنی؟ برو توی سنگر...»

او برای آن‌ها آب آورده بود تا گلویی تازه کنند. آتش و گلوله بود که از آسمان فرو می‌ریخت.

... ناگهان بچه‌ها متوجه شدند بهنام گوشه‌ای افتاده است و از سر و سینه‌اش خون می‌جوشد. پیراهن آبی و چهارخانه‌ی او غرق خون شده ود. حالا چند روز قبل از سقوط کامل خرمشهر، شیربچه‌ی دلاور خوزستانی شهید شده بود.